Dit is alweer het zesde album, en vierde voor het New West label van All Them Witches, een Amerikaanse band uit Nashville. Het drietal, zanger, bassist en gitarist Charles Michael Parks Jr., gitarist-bassist Ben McLeod, keyboards, orgel en piano en drummer Robby Staebler, is een psychedelische rockband, die intens meditatieve momenten afwisselt met uitgesproken extraverte. Sinds hun oprichting in 2012 worden ze vergeleken met bands als Black Sabbath, Mountain en Blue Cheer. Daarbij hebben ze dan nog het psychedelische van Pink Floyd en samen is dat een uniek mengsel. Hun debuutplaat “Our Mother Electricity” uit 2012 kreeg een gesmaakt vervolg via vijf albums met "Lightning At The Door" uit 2013, "Dying Surfer Meets His Maker" uit 2015, "Sleeping Through The War" uit 2017, "ATV" uit 2018 en de pas uitgebrachte "Nothing As The Ideal" die we hier van enige commentaar zullen voorzien.

Het album werd opgenomen in de Londense Abbey Road Studio's en geproduceerd door All Them Witches en Mikey Allred, die reeds met de band werkte voor hun "Dying Surfer Meets His Maker" album. Met zijn acht nummers, waarvan één de zes-minuten-grens en twee andere de 9 minuten probleemloos overschrijden, brengt ‘All Them Witches’ op "Nothing As The Ideal" een unieke mix van alternative rock, psychedelic desert blues, heavy rock en dark country. De nummers kunnen ingetogen en rustig beginnen, maar ontaarden nogal eens in uitgesponnen jams, die juist weer de hele andere kant opgaan. Hoewel broeierige psychedelische rock met blues invloeden hun handelsmerk is, blijven ze steevast experimenteren en kan je hen niet zomaar op één stijl vastpinnen. Neem nu de opener, "Saturnine & Iron Jaw" (video 1), de eerste anderhalve minuut lijken op een donkere, filmische intro voor een doommetal nummer, maar wat volgt gaat eerder een Southern swamp blues kant uit, tot de song echt losbreekt en we die psychedelische invloeden en machtige drive te horen krijgen. Van deze opener tot de zachte grunge die zich ontvouwt in de finale "Rats in Ruin", is dit echt een All Them Witches release, wat natuurlijk betekent dat het klinkt als niets wat ze ooit eerder hebben gedaan, al is deze plaat ook hun meest experimentele werk tot nu toe.

Bij deze band hoef je je niet te vervelen. Integendeel, je weet nooit wat het volgende moment gaat brengen. Zo brengt het derde nummer "Everest" ook hun gevoelig gitaarspel naar voren dat dus meer een intermezzo is tussen alle andere psychedelische stonerblues songs als "Enemy Of My Enemy" en "Lights Out" die zeker op hun setlist zullen staan tijdens hun liveoptredens. Beluister alvast de ballade "The Children Of The Coyote Woman" (video 2), met zijn heerlijke wisselende ritmes waarop je je hoofd stil kan laten wiegen. Voor mij de uitschieter op deze plaat. Wie de band met hun waanzinnige live-reputatie aan het werk wil zien, zal volgend jaar in onze contreien zeker de kans krijgen om met hun brouwsel van authentieke en eigentijdse ingrediënten te gaan kennismaken.

"Nothing As The Ideal" is dan ook hun zwaarste album, dat gekenmerkt wordt door hun breedste en intieme sferen, al was het niet de bedoeling dat het zo zou zijn. Het idee was om de tijd te nemen, het zelf te doen. Maar na de bouw van een studio in een kerk buiten Nashville in het begin van 2019, waar Staebler woonde en schreef, kwam de band na een 35-dagen durende Europese tour hun deadline in gedrang, maar door elke avond terug te spelen, begon niets als het ideaal eindelijk vorm te krijgen. Abbey Road was misschien niet het beste plan, maar met de moeilijkere deadline om de opnamedata vast te leggen, konden All Them Witches zich duidelijker focussen op hun muziek. Het ging er niet om druk uit te oefenen, maar om te doen wat het beste bij de nummers paste. Met Mikey Allred als de vertrouwde producer aan het roer, slaagden ze erin iets mooi te creëren, waarbij de persoonlijkheid van elke speler tot uiting kwam. Op dit nieuwe album "Nothing As The Ideal" wordt dan ook alles met uitzonderlijke instrumentbeheersing gebracht. Dit zorgt voor nog meer luisterplezier. En ze hebben zelf het grootste plezier, dat blijkt wel uit de muziek die genadeloos doordendert in deze acht tracks.